Rodney Robert Porter

Rodney Robert Porter
	;
Biografía
Nacemento	8 de outubro de 1917 ; Newton-le-Willows, Reino Unido
Morte	6 de setembro de 1985 (67 anos); Winchester, Reino Unido
Causa da morte	morte accidental, accidente de tráfico
Educación	Universidade de Liverpool; Universidade de Cambridge
Director de tese	Frederick Sanger
Actividade
Campo de traballo	Bioquímica
Ocupación	bioquímico, fisiólogo, químico, profesor universitario, médico
Empregador	Imperial College London ; Universidade de Londres ; Universidade de Oxford ; National Institute for Medical Research (en)
Membro de	Academia Naciona de Ciencias dos Estados Unidos (asociado estranxeiro da Academia Nacional de Ciencias) (1972–); Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos ; Royal Society
Profesores	Frederick Sanger
Carreira militar
Conflito	segunda guerra mundial
Premios
	(1983) Medalla Copley; (1980) Croonian Medal and Lecture; (10 de maio de 1974) doutor honoris causa pola Vrije Universiteit Brussel; (1973) Medalla Real; (1972) Premio Nobel en Fisioloxía ou Medicina; (1966) Premio Internacional Gairdner do Canadá; (1966) Novartis Medal and Prize (en) ; membro da Royal Society; Prêmio Memorial Karl Landsteiner (pt) ;
Descrito pola fonte	Medvik >>>:Porter, Rodney, 1917-1985, ; Armenian Soviet Encyclopedia, vol. 9 (en) , (p.391)

Rodney Robert Porter, CH, nado en Newton-lle-Willows (St Helens, Lancashire) o 8 de outubro de 1917 e finado en Winchester (Hampshire) o 7 de setembro de 1985, foi un bioquímico inglés.

Traxectoria

Recibiu o seu Bachelors of Sciences con honras da Universidade de Liverpool en 1939 por bioquímica, e a súa Ph. D. na Universidade de Cambridge en 1948.

Traballou no National Institute of Medical Research durante o período 1949-1960 antes de unirse ao St. Mary's Hospital Medical School da Universidade de Londres e converterse en Pfizer Professor of Immunology.

En 1972 compartiu o Premio Nobel de Fisioloxía ou Medicina con Gerald M. Edelman pola determinacíón da estrutura química exacta dun anticorpo. Usando unha encima chamada papaína, rompeu a inmuglobina do sangue en partes, facendo máis fácil o seu estudo. Tamén observou como a inmuglobina do sangue reacciona coa superficie celular.

Morreu nun accidente de automóbil e sobrevivíronlle unha esposa e cinco fillos.